عامل عمده ای که ابن ملجم را وادار به شهادت حضرت علی(علیه السلام) کرد، انحراف فکری و اعتقادی او بود؛ چون خوارج، حضرت علی(علیه السلام) را عامل نابسامانی های مسلمانان دانسته و او را جایز القتل می دانستند که ابن ملجم جزو این گروه بود.
از وظایف اختصاصی زمامدار این است که نیازمندی های مردم را در همان روز که به اطلاع او می رسد مرتفع سازد و کار هر روز را در همان روز انجام دهد زیرا که برای هر روز موقعیتی است.
پس از درگذشت پیامبر گرامی (صلی الله علیه وآله) گروه هایی درباره آن حضرت و پیشوایان معصوم، از مرز حق تجاوز کرده و مقاماتی را برای آنان قائل شدند که از آن خداست، از این جهت آنان «غالی» یا «غالیان» نامیده شدند که از مرز حق تجاوز کردند.
بزرگترین فضیلت امام علی علیه السلام، شناخت و عرفان ایشان نسبت به خدا و اسماء و صفات اوست.
شیعیان بر اساس تعدادی از احادیث معتقدند که اعتقاد به امامت حضرت علی(علیه السلام) و یازده امام معصوم دیگر از اهل بیت پیامبر نیز از ارکان و درجات ایمان است و هر مسلمانی که امامت دوازده امام برایش ثابت شود و بدان اعتقاد داشته باشد بالاترین درجه ایمان را نیز خواهد داشت.
شب نخست از ماه ربیع الاول از سال سیزدهم بعثت را «لیلة المبیت» گویند که در آن شب حضرت علی (علیه السلام) به جای رسول الله(صلی الله علیه وآله) در بستر ایشان خوابید؛ زیرا رسول الله(صلی الله علیه وآله) به وحی الهی دریافته بود که مشرکان و کفار مکه قصد کشتن او را دارند.
وقتی خلافت عمر چون به پایان رسید، برای انتخاب خلیفه بعد از خود شش نفر را انتخاب کرد و موضوع خلافت را به صورت شورا میان آنان محدود نمود؛ این شش نفر عبارت بودند از حضرت علی (علیه السلام)، طلحه، زبیر، عبدالرحمان ...
آیه ابلاغ موضوعی را در بردارد که پیامبر خدا (صلی الله علیه وآله) از ابلاغ آن وحشت می کند و ممکن است گروهی دست به خیانت بزنند.