عشق در کلام سعدی، تنها یک احساس نیست؛ جهانی است پر از ایثار، درد، و زیبایی. در این غزل، او با زبانی آتشین و تصاویری ملموس، از دلسوزیهای عاشقانه میگوید؛ از زلف یار که کمند جانهاست تا فریادِ بیپناهی عاشقی که همه وجودش را پای معشوق ریخته است. این شعر، روایتی است که نه در خفا میماند و نه هرگز کهنه میشود...