به گزارش خیمه مگ،ماه‌چهره خلیلی، بازیگر سریال «مرضیه»، درباره نحو حضورش در این سریال مناسبتی گفت: من هم نظیر هر بازیگری دوست دارم در کارهای مناسبتی حضور داشته باشم. دو دلیل هم برای این امر دارم؛ ابتدا به انگیزه‌های شخصی خودم برمی‌گردد که دل‌بسته این دست موضوعات هستم و دوم این‌که چنین کارهایی بیشتر دیده می‌شود، چون مردم کارهایی که در ماه رمضان یا ماه محرم پخش می‌شود را بسیار دوست دارند. در کنار دو دلیلی که ذکر کردم وجود فلورا سام و مجید اوجی به عنوان کارگردان و تهیه‌کننده اتفاق مثبت دیگری بود که برای من انگیزه حضور در این کار را ایجاد کرد.

وی افزود: درباره فیلمنامه سریال مرضیه باید بگویم وقتی نقش من پیشنهاد شد در انگلیس بودم، اما زمانی که سناریو را خواندم بسیار جذب آن شدم. این علاقه تا به آنجا پیش رفت که هر قسمت را با سرعت می‌خواندم تا بدانم در نهایت برای مرضیه چه اتفاقی می‌خواهد رخ دهد. درضمن مرضیه قهرمان این سریال با این‌که شخصیتی مثبت دارد، اما پیچش‌های کاراکتری در خود دارد که تماشاگر قادر نیست رفتار او را حدس زند. این امتیاز درباره دیگر شخصیت‌ها نیز صدق می کرد.

بازیگر سریال «مختارنامه» تاکید کرد: سریال مناسبتی را نمی‌توان با آثار دیگر مقایسه کرد، چون در کارهای معاصر تنها متن و کیفیت بازی است که می‌تواند به بازیگر در بهتر شدن نقش کمک کند، اما در آثاری که مضامین دینی دارند، شرایط دیگری هم وجود دارد؛ برای مثال اگر کاری درباره عاشورا ساخته می‌شود و من در آن حضور دارم در ابتدا به عنوان بازیگر باید به آن مفهوم اعتقاد داشته باشم تا بازی ام برای مردم قابل باور باشد. این حرف‌ها را هم برای خوشایند دیگران نمی‌زنم، چون زندگی من در انگلیس است و نیازی به این تملق‌ها ندارم.

این بازیگر ادامه داد: لازم به ذکر است که من سریال «مختارنامه» را هم در کارنامه دارم که هر سال محرم از شبکه‌های مختلف پخش می‌شود و بسیار از بابت بازی در آن مسرور و مفتخرم، اما منظور از کارهای مناسبتی آثاری هستند که قصه آن‌ها در زمان حال می‌گذرند. این قبیل تولیدات به نظرم برای مخاطب تأثیرگذاری بیشتری دارد، چون مخاطب با شخصیت‌ها ارتباط برقرار می‌کند.

بازیگر نقش مرضیه درباره واقع‌نگری این مجموعه چنین توضیح داد: آسیب کارهایی که در قالب داستان‌های معاصر به موضوعات عاشورایی می‌پردازند این است حرفی که زده می‌شود، ممکن است واقعی به نظر نرسد و شعاری به نظر آید، اما بیاییم برای درک بهتر، کلمه شعار را تعریف کنیم. وقتی اثری شعاری خطاب می‌شود که شخصیت بدون داشتن الزامات قصه، دست به کارهایی زند که فیلمنامه به آن‌ها نیاز ندارد. برای نمونه صحنه نماز خواندن که در برخی کارها بی‌جهت مورد استفاده قرار می‌گیرد یا نشان دادن مراسم عزاداری. ولی در مرضیه این دست الگوهای رایج وجود ندارد، به نحوی که با وجود برخورداری از قصه‌ای که به محرم پیوند خورده، تنها در حاشیه به مناسک پرداخته می‌شود.

خلیلی اضافه کرد: در مرضیه اتفاقی مثبت دیگری هم رخ داده که باعث شده، سریال از کلیشه‌هایی که در آثار مناسبتی وجود دارد، دور ماند. در مرضیه کارگردان سعی کرده مفاهیم دینی را با موضوعات اجتماعی پیوند زند، یعنی برخی از مشکلاتی که مردم را امروز با سختی مواجه کرده را در سریال می‌بینیم. به همین دلیل مخاطب با تماشای این سریال، درک می‌کند مجموعه تنها در پی حرف زدن نیست، بلکه می‌خواهد از احوالات مردم سخن گوید. برای نمونه اشاره مرضیه به اتفاقاتی که در بازار سکه رخ می‌دهد، از جمله دغدغه‌های اجتماعی این سریال است.

وی درباره تیم بازیگری مرضیه بیان کرد: بعد از متن و کارگردانی به نظرم کسی که برای بازیگری یک مجموعه انتخاب می‌شد، می‌تواند روی کیفیت کار تأثیر مثبت بگذارد، چون در برخی مواقع، بازی‌ها ممکن است یکدیگر را خنثی کنند، اما در این مجموعه به شخصه از پارتنرهایی روبه‌رویم بسیار راضی هستم. به ویژه بازی داریوش ارجمند، گوهر خیراندیش، پژمان بازغی و امیر حسین صدیق برایم بسیار خوشایند بود. لازم به ذکر است از بازی دیگر بازیگران فیلم هم خوشنود هستم، اما چون با بازیگران که نام بردم مستقیماً بازی دارم از آن‌ها یاد کردم.

بازیگر سریال مرضیه تأکید کرد:‌ ای کاش در همه کارهای تلویزیونی یا سینمایی این امر باب می‌شد که قبل از جلوی دوربین رفتن بازیگران دورخوانی برگزار می‌شد، زیرا این اتفاق روی کیفیت بازی‌ها، تأثیرگذار است. این شکل از کار این روزها در سینمای جهان به عنوان اصلی رایج درآمده، ولی هنوز در ایران آن گونه که باید جدی گرفته نمی‌شود، ولی در مرضیه خوشبختانه این اتفاق رخ داد.

وی درباره عکس‌العمل مردم هم چنین گفت: آنچه استنباط کردم این است، مخاطبانی که سریال را دیده‌اند آن را پسندیده‌اند. این نکته را از عکس‌العمل‌های آن‌ها در مواجهه به خود درک کردم، هرچند نقدهایی هم به کار داشته‌اند. درباره سلیقه تماشاگران ذکر نکته‌ای را ضروری می‌دانم. برخی نقدهای مردم به اندازه‌ای ریزبینانه است که تنها یک مخاطب حرفه‌ای سینما می‌تواند به آن پی ببرد. این مسئله کار سازندگان کارهای نمایشی را سخت می‌کند، چون اندکی کم‌توجهی ممکن است به اتفاقات ناگواری برای آن اثر ختم شود.