یکی از آداب مهم سفرهای زیارتی به ویژه زیارت اباعبدالله علیه‌السلام، مناجات و اقامه نماز در حریم و محضر این انوار مقدس است. نمازی که در محضر عترت اقامه شود، رشد انسان مؤمن را مضاعف می‌کند، چرا که اصل نماز، خود اهل بیت وحی هستند و بلکه قبولی هر عملی در گروی التزام به ولایت اهل بیت علیهم‌السلام است و هیچ عملی جز با امام تکمیل نمی‌شود. امام رضا علیه‌السلام در حدیث مشهور امامت خویش فرمود «إِنَّ الْإِمَامَةَ أُسُّ الْإِسْلَامِ النَّامِی وَ فَرْعُهُ السَّامِی بِالْإِمَامِ تَمَامُ الصَّلَاةِ وَ الزَّکَاةِ وَ الصِّیَامِ وَ الْحَجِّ وَ الْجِهَاد»؛ یعنی امامت،‌ ریشه پاک اسلام و شاخه با برکت آن است؛ به وسیله امام نماز، زکات، روزه، حج و جهاد کامل می‌شود.»

درباره اهمیت اقامه نماز در مضجع مطهر امام حسین علیه‌السلام، امام رضا(ع) یا امام کاظم علیه‌السلام، خطاب به یکی از صحابه فرمود «فلانى چه تو را باز می‌دارد از اینکه وقتى حاجتى دارى به سر قبر مبارک حضرت امام حسین علیه‌السلام بروى و چهار رکعت نماز بجا آورده، سپس حاجت خود را از خدا بخواهى؟ نماز فریضه در کنار قبر آن حضرت معادل حج و نافله مساوى با عمره است؛ قَالَ لِرَجُلٍ یَا فُلَانُ مَا یَمْنَعُکَ إِذَا عَرَضَتْ لَکَ حَاجَةٌ أَنْ تَأْتِیَ قَبْرَ الْحُسَیْنِ ع فَتُصَلِّیَ عِنْدَهُ أَرْبَعَ رَکَعَاتٍ ثُمَّ تَسْأَلَ حَاجَتَکَ فَإِنَّ الصَّلَاةَ الْفَرِیضَةَ عِنْدَهُ تَعْدِلُ حِجَّةً - وَ النَّافِلَةَ تَعْدِلُ عُمْرَةً.

همان طور که در حدیث می‌خوانیم، تنها نماز فریضه در اطراف قبر مطهر امام حسین علیه‌السلام، معادل با یک حج و نافله نماز آن مساوی با عمره است. بنابراین قاعده و قوانین کربلا و اطراف حرم، آسمانی و قُدسی است به گونه‌ای که از یک سو پاداش اعمال مضاعف می‌شود و از سوی دیگر بر رشد معنوی زائران اثر معنوی فراوانی می‌گذارد. در همین راستا امام صادق در روایتی دیگر فرمود «هر رکعتى که کنار قبر آن حضرت بجا آوردى، گویا ثواب کسى را که هزار حج و هزار عمره انجام داده و هزار بنده آزاد کرده است و گویی مانند کسى هستى که هزار مرتبه با نبى مرسل در راه خدا قیام کرده‌‏اى؛وَ لَکَ بِکُلِّ رَکْعَةٍ رَکَعْتَهَا عِنْدَهُ- کَثَوَابِ مَنْ حَجَّ أَلْفَ حِجَّةٍ وَ اعْتَمَرَ أَلْفَ عُمْرَةٍ وَ أَعْتَقَ أَلْفَ رَقَبَةٍ وَ کَأَنَّمَا وَقَفَ فِی سَبِیلِ اللَّهِ أَلْفَ مَرَّةٍ مَعَ نَبِیٍّ مُرْسَلٍ.» (کامل الزیارات، ص251)