به گزارش خیمه مگ،قرآن یعنى مهمترین منبع اسلامى، در زمینه شناخت مصلح بزرگ جهانى مانند بسیارى زمینه‏ هاى دیگر تنها یک‏ بحث کلّى و اصولى‏ دارد، بدون این که وارد جزئیات مسأله شود و آیات قرآن همان را تعقیب مى‏کند که در استدلالات عقلى و الهام فطرت داشتیم؛ یعنى، خبر از تحقّق یک حکومت عدل جهانى در سایه ایمان مى‏دهد.

حکومت بین المللی امام زمان (عج) در قرآن کریم

۱- در مى‏ خوانیم: {و لقد کتبنا فى الزّبور من بعد الذّکر انّ الارض یرث‌ها عبادى الصّالحون انّ فى هذا لبلاغاً لقوم عابدین [۱]. }

شرح مفاهیم آیه مبارکه

«ارض» به مجموع کره زمین گفته مى‏شود و سراسر جهان را فرا مى‏گیرد؛ مگر اینکه قرینه خاصّى در کار باشد.

«ارث» در لغت به معنى چیزى است که بدون معامله و دادوستد به دست کسى مى‏افتد، ولى در بعضى موارد از قرآن کریم، ارث به تسلّط و پیروزى یک قوم صالح بر ناصالحان؛ و در اختیار گرفتن مواهب و امکانات آن‌ها گفته شده است.

«زبور» در اصل به معنى هرگونه کتاب و نوشته است؛ ولى معمولًا به کتاب «داوود» که در عهد قدیم از آن تعبیر به‏ «مزامیر داود» شده اطلاق مى‏گردد؛ و آن مجموعه‏اى از مناجات‌ها و نیایش‌ها و اندرزهاى داوود پیامبر است؛ این احتمال نیز وجود دارد که زبور تمام کتب آسمانى پیشین (قبل از قرآن) بوده باشد.

«ذکر» در اصل به معنى هر چیزى است که مایه تذکّر و یادآورى باشد ولى در آیه فوق به کتاب آسمانى موسى علیه السلام‏ «تورات» تفسیر گردیده به قرینه این که قبل از زبور معرّفى شده است، و طبق تفسیر دیگرى «ذکر» اشاره به قرآن مجید است زیرا که در خود آیات قرآن این عنوان به قرآن گفته شده‏ (ان هو الّا ذکر للعالمین‏ [۲]).

بنابراین، عبارت‏ «من بعد» به معنى‏ «علاوه بر» خواهد بود (دقّت کنید).

«صالح» به معنى شایسته و صلاحیت‏دار است و هنگامى که بطورمطلق گفته شود صلاحیّت و شایستگى از تمام چیز‌ها را فرا مى‏گیرد؛ شایستگى علمى؛ شایستگى اخلاقى؛ شایستگى از نظر ایمان و تقوى و آگاهى و مدیریت.

چرائی ذکر حکومت جهانی انسان کامل آخراالزمان در کتاب زبور

((ما در کتاب زبور علاوه بر قرآن مجید (یا پس از تورات) نوشتیم که زمین را بندگان صالح و شایسته من در اختیار خواهند گرفت؛ و همین براى گروه عبادت کنندگان (و آن‌ها که در مسیر بندگى خدا گام بر مى‏دارند) براى رسیدن به اهدافشان کافى است.))

ذکر این موضوع در زبور (اگر به معنى همه کتب آسمانى پیشین باشد) دلیل بر آن است که این موضوع در همه کتابهاى آسمانى به عنوان یک اصل ثابت وجود داشته؛ و اگر هم منظور از آن‏ کتاب داوود بوده باشد شاید به تناسب آن است که داوود حکومت وسیع و پهناورى داشت که در مسیر حقّ و عدالت و منافع انسان‌ها بود؛ اگر چه جنبه منطقه‏اى داشت و فراگیر همه جهان نبود؛ ولى در زبور به او بشارت داده شد که یک حکومت فراگیر جهانى بر پایه آزادى و امنیّت و عدالت در انتظار جهانیان خواهد بود.

یعنى هنگامى که شایستگى کافى پیدا کنند، و مصداق زنده‏ «عبادى الصّالحون» و بندگان شایسته خدا گردند. وارث همه میراث‌ها و مواهب زمین خواهند شد. هم وارث حکومت مادّى و هم حکومت معنوى [۳].

معنی این آیه از نگاه روایات معصومین علیهم السلام

در پاره‏اى از روایات که در تفسیر آیه فوق آمده تعبیرات روشنتر و صریحترى در این زمینه دیده مى‏شود.

از جمله در تفسیر معروف «مجمع البیان» در ذیل آیه فوق از امام باقر علیه السلام نقل است: «هم اصحاب المهدى فى آخر الزّمان»:

این‌ها همان یاران مهدى علیه السلام در آخر زمان خواهند بود؛ همان مردان و زنان خود ساخته‏اى که وارث همه میراثهاى زمین خواهند شد؛ و شایستگى این رسالت بزرگ را خواهند داشت.

جالب توجّه اینکه، در کتاب «مزامیر داوود» که امروز جزء کتب عهد قدیم (تورات) است عین این موضوع به تعبیرات گوناگون دیده مى‏ شود:

از جمله در مزمور ۳۷ مى‏خوانیم:

زیرا که شریران منقطع خواهند شد و، اما متوکّلان به خداوند وارث زمین خواهند شد، هان بعد از اندک مدّتى شریر نخواهند بود، در مکانش تأمّل خواهى کرد و نخواهد بود، امّا حکیمان وارث زمین خواهند شد.