مرحوم حجت الاسلام کافی که از منبر به عنوان رسانه ای جدی و سنتی در راستای ایجاد و پرورش و تعمیق شور و شعور شیعی بهره های فراوان برد و مخاطبان خود را در منظومه ای از عشق و محبت و معرفت نسبت به معصومین(ع) بر خوان پرکرامت ولایت میهمان نمود.

مهدیه تهران به عنوان باقیات الصالحات این مرد خوش نوا و حزین و شیرین و این زبان رسا و بیان زیبا و پرشور مومنین هنوز هم چون پرچمی بر تارک هیئات مذهبی ایران می درخشد و یاد و نام او را بر دل و دیده مردمان این آب و خاک یادآور می شود.

تلاش مرحوم کافی در توجه به ارزشهای شیعی و حفظ فضای مذهبی با یاد و نام حضرات معصومین(ع) حاوی برکات و سرشار از موهبت های بکر و بسیاری بوده است که تاکنون هم شب افروز این روزگار است و یادگارهای آن مرد خوش صدا و پرسوز و گداز هنوز هم برای شیعیان این سرزمین برکات کم نظیر و ماندگاری به همراه دارد.

مرحوم کافی به راستی و درستی توانست منبر را تبدیل به ملجأ و مأمنی برای مخاطبینش کند و با زبان عشق و شور با جان آنها سخن بگوید و تأثیراتی شگرف و شگفت بر روح و روان آنها برجای گذارد.

هنوز هم وقتی صدای کافی به گوش می رسد دل را می لرزاند و اشک شوق و فراق و شور و هجران بر گونه ها جاری می کند.

هنوز هم وقتی درد دلها و دل­گویه های حزین و پر سوز او با امام زمان(عج) به گوش دل می رسد چشمه اشک به غلیان می افتد و رود روان دیدگان از سویدای دل و صمیم قلب جاری می شود.

گرامی باد یاد و خاطره آن مرد دوست داشتنی و آن صدای شنیدنی!

یاد و خاطره ای که مشحون و ملفوف به یاد و نام ائمه معصومین(ع) و بزرگان دین و آیین است و می تواند تا همیشه منبعی لایزال و منشئی سرشار و بیشمار از نعمت و برکت باشد برای جامعه شیعیان و همه عاشقان اهل بیت عصمت و طهارت(ع).