بسم الله الرحمن الرحیم

أمیرالمؤمنین، امام علی علیه السلام فرمودند:

«صِیامُ القَلبِ عَنِ الفِکرِ فِی الآثامِ أفضَلُ مِن صِیامِ البَطنِ عَنِ الطَّعامِ/ روزه گرفتن دل از فکر گناه، برتر است از روزه گرفتن شکم از غذا».

اما احکام:

یکی از گروه های معذور که عذر دارند و روزه نمی گیرند، بیماران هستند.

رابطه بیماری و روزه

یک نوع بیماری است که هیچ ارتباطی به روزه ندارد؛ مثلا شخصی دیسک کمر یا آرتروز زانو یا سائیدگی مفصل و امثال این امراض را دارد که این افراد تقسیم بندی دارند؛

۱. ممکن است بیماری او هیچ ربطی به روزه ندارد؛ چراکه در روز اصلا مصرف دارو ندارد و داروهای او باید در شب (افطار و سحر) مصرف شود که حتما باید روزه بگیرد.

۲. ممکن است این بیمار در روز مصرف دارو داشته باشد؛ ولی اگر به دکتر بگوید که آیا می توانم زمان مصرف دارو را تغییر دهم؟ که دکتر اجازه تغییر زمان مصرف دارو را بدهد که در این صورت باید زمان مصرف دارو را به زمان افطار و سحر تغییر دهد و روزه را بگیرد.

۳. اما همین بیمارانی که دیسک کمر دارند و امثال این مریضی ها، کسانی هستند که مصرف دارویشان قابل تغییر نیست و دکتر اجازه تغییر زمان دارو را نمی دهد که در این صورت، این شخص نباید روزه بگیرد؛ بنابراین این دسته از بیمارانی که بیماری آنان ربطی به روزه ندارد ولی مصرف داروی آنان در روز است و غیرقابل تغییر است، روزه نگیرند و بعد از ماه رمضان اگر توانستند که در یازده ماه دیگر قضا کنند، آن را قضا نمایند.

دسته دوم از بیماری ها، بیماری هایی است که رابطه مستقیم با روزه دارد؛ مثل بیماری های کلیه، کبد، معده، میگرن، مشکلات گوارشی، بیماری های داخلی و ...

اینجور افراد در دو صورت روزه را نمی گیرند.

۱. در صورتی که اطمینان دارند که روزه برای آنان مضر است.

۲. در صورتی که ولو یقین ندارند؛ اما نگرانی و ترس دارند که بیماری آنان بدتر شود که البته باید نگرانی عقلایی باشد؛ نه ترس شخصی بی جهت.

البته این اشخاص گاهی دارو هم مصرف نمی کنند؛ ولی روزه برای آنان ضرر دارد و می توانند روزه نگیرند.

نکته دیگر این است که شخص چگونه بفهمد که روزه برای او ضرر دارد که بحث دیگری است و در جلسات بعدی به آن خواهیم پرداخت.