به گزارش خیمه مگ، در تأیید رهنمودهای معظم‌له آیاتی نورانی در قرآن و روایاتی از ائمه اطهار‌(ع) در خصوص مذمت فحاشی کردن را جهت یادآوری همه کسانی که به نوعی فعالیت‌‌های سیاسی، اجتماعی و ... دارند تقدیم می‌کند.

* بهشت بر این فرد حرام است

قال رَسُولِ اللَّهِ ص إِنَّ اللَّهَ حَرَّمَ الْجَنَّةَ عَلَى كُلِّ فَحَّاشٍ بَذِيٍّ قَلِيلِ الْحَيَاءِ لَا يُبَالِي بِمَا قَالَ وَ لَا مَا قِيلَ فِيه.

حضرت رسول (ص) فرمود: بهشت بر فحاش و هرزه گوى كم حيائى كه باك ندارد چه ميگويد و چه مى‏شنود حرام است. ارشاد القلوب ج1 ص143

* شرکت شیطان در نطفه فحاش

وَ قَالَ الصادق (ع) مِنْ عَلَامَاتِ شِرْكِ الشَّيْطَانِ الَّذِي لَا شَكَّ فِيهِ أَنْ يَكُونَ الرَّجُلُ فَحَّاشاً لَا يُبَالِي مَا قَالَ وَ لَا مَا قِيلَ فِيهِ فَإِنَّهُ لُعِبَ بِه.

حضرت صادق (ع) فرمود؛ از نشانه‏هائى كه ثابت مي‌كند شيطان در نطفه فردی شركت دارد. اين است كه او فحاش باشد و باكى نداشته باشد كه چه مى‏گويد و چه مي‌شنود. (ارشاد القلوب ج1 ص143)

* بدترین بندگان خدا

وَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ (ص) مِنْ شَرِّ عَبِيدِ اللَّهِ مَنْ يُكْرَهُ مُجَالَسَتُهُ لِفُحْشِه.

حضرت رسول فرمود: شرورترين بندگان خدا كسى است كه مردم بواسطه‏ى فحاشى او خوش ندارند كه هم مجلسش باشند (ارشادالقلوب، ج1 ص143)

* شیطان شریک فحاش است

قال رَسُولُ اللَّهِ (ص) إِنَّ اللَّهَ حَرَّمَ الْجَنَّةَ عَلَى كُلِّ فَحَّاشٍ بَذِيٍّ قَلِيلِ الْحَيَاءِ لَا يُبَالِي مَا قَالَ وَ لَا مَا قِيلَ لَهُ فَإِنَّكَ إِنْ فَتَّشْتَهُ لَمْ تَجِدْهُ إِلَّا لِغَيَّةٍ أَوْ شِرْكِ شَيْطَانٍ قِيلَ يَا رَسُولَ اللَّهِ وَ فِي النَّاسِ شِرْكُ شَيْطَانٍ فَقَالَ ص أَ مَا تَقْرَأُ قَوْلَ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ شارِكْهُمْ فِي الْأَمْوالِ وَ الْأَوْلادِ الْخَبَرَ «1»

رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله فرمود: خدا بهشت را حرام كرده بر هر دشنام‌گوى بی‌آبروی کم‌حیا، باک ندارد چه می‌گوید و چه درباره او می‌گویند و اگر او را بازرسی کنی، معلوم می‌شود یا زنازاده است و یا شیطان در نطفه او شریک است. فرمود: نشنيدى قول خدا عزّ و جلّ را خطاب به شیطان: «و شريك آنها شو در اموال و در اولاد» الخبر (6) کافی،‌ ج 2، ص 333

* قطع رابطه با فحاش

عمرو بن نعمان جعفى گوید: امام صادق علیه السلام دوستى داشت، آن حضرت را به هر جا که مى رفت رها نمی‌کرد و از او جداست نمى شد، روزى در بازار کفشها همراه حضرت مى رفت و دنبالشان غلام او که از اهل سند بود مى آمد، ناگاه آن مرد به پشت سرخود متوجه شده و غلام را خواست، ولی او را ندید و تا سه مرتبه بدنبال خود برگشت و او را ندید، بار چهارم که او را دید گفت: اى زنازاده کجا بودى ؟ امام صادق علیه السلام دست خود را بلند کرده و به پیشانى خود زد و فرمود: سبحان الله مادرش را بزنا متهم کنى ؟ من خیال مى کردم تو خوددار و پارسائى ، اکنون مى بینم که ورع و پارسائى ندارى ؟ عرض کرد: قربانت گردم مادرش زنى است از اهل سند و مشرک است ؟ فرمود: مگر ندانسته اى که هر ملتى براى خود ازدواجى دارند، از من دور شو عمرو بن نعمان (راوى حدیث) گوید: دیگر او را ندیدم که با آن‌حضرت راه برود تا آنگاه که مرگ میان آنها جدائى انداخت. (جهاد النفس وسائل الشیعه ص312)

امام صادق علیه السلام فرموده : در بنى اسرائیل مردى بود که سه سال پیوسته دعا مى کرد خدا پسرى به او روزى کند (دعایش مستجاب نمى شد) همین‌که دید خدا خواهش او را بر نمى آورد عرض کرد: پروردگارا، آیا من از تو دورم و تو سخن مرا نمى شنوى، یا تو بمن نزدیکى و پاسخ نمى دهى ؟ کسى در خواب نزدش آمد و به او گفت : تو سه سال تمام خدا را با زبانى بد و هرزه و دلى سرکش و ناپرهیزکار، و نیتى نادرست می‌خوانى ، پس باید از هرزه گویى بد آئى و دلت پرهیزکار، و نیتت درست گردد (تا خواهشت بر آورده شود) حضرت فرمود: آنمرد بدستور عمل کرد، سپس دعا کرد و خدا را خواند و داراى پسرى شد.

* شیعیان من این گونه نیستند

سماعة گوید: خدمت امام صادق علیه السلام رفتم، حضرت آغاز به سخن کرد و به من فرمود: ای سماعة این‌چه جنجالى بود که میان تو و شتر دارت پدیدار گشته بود؟ مبادا دشنامگو و بدزبان و لعنت کننده باشى ؟ عرض کردم: به خدا سوگند چنین بود (که فرمودید ولی) او بمن ستم کرد، حضرت فرمود: اگر به تو ستم کرده تو از او بدتر شدی، هر آینه این کردار از کردارهاى من نیست ، و به شیعیانم چنین دستورى نداده‌ام، از پروردگارت آمرزش بخواه ، و به آن کردار باز مگرد، عرض کردم :از خدا آمرزش خواهم و دیگر باز نگردم. جهاد النفس وسائل الشیعه فصل بدزبانی و فحاشی.

* دشنام در قرآن

و لا تسبوا الذين يدعون من دون الله فيسبوا الله عدوا بغير علم كذلك زينا لكل اءمة عملهم ثم إ لى ربهم مرجعهم فينبئهم بما كانوا يعملون(سوره انعام آیه 108)

معبود كسانى را كه غير خدا را مى خوانند، دشنام ندهيد، مبادا آنها (نيز) از روى ظلم و جهل خدا را دشنام دهند، اين چنين براى هر امتى عملشان را زينت داديم، سپس بازگشت آنها به سوى پروردگارشان است و آنها را از آنچه عمل مى كردند آگاه مى سازد (و پاداش و كيفر مى دهد).

* تفسير:

درباره منطقى بودن تعليمات اسلام و لزوم دعوت از راه استدلال ، نه از راه اجبار، در اين آيه تاكيد مى كند كه هيچگاه بتها و معبودهاى مشركان را دشنام ندهيد، زيرا اين عمل سبب مى شود كه آنها نيز نسبت به ساحت قدس ‍ خداوند همين كار را از روى ظلم و ستم و جهل و نادانى انجام دهند. (و لا تسبوا الذين يدعون من دون الله فيسبواالله عدوا بغير علم).

به طورى كه از بعضى روايات استفاده مى شود، جمعى از مؤ منان بر اثر ناراحتى شديد كه از مساله بت پرستى داشتند، گاهى بتهاى مشركان را به باد ناسزا گرفته و به آنها دشنام مى دادند، قرآن صريحا از اين موضوع ، نهى كرد و رعايت اصول ادب و عفت و نزاكت در بيان را حتى در برابر خرافى ترين و بدترين اديان ، لازم مى شمارد.

دليل اين موضوع ، روشن است ، زيرا با دشنام و ناسزا نمى توان كسى را از مسير غلط باز داشت ، بلكه به عكس ، تعصب شديد آميخته با جهالت كه در اينگونه افراد است ، سبب مى شود به اصطلاح روى دنده لجاجت افتاده ، در آئين باطل خود راسختر شوند، سهل است زبان به بدگوئى و توهين نسبت به ساحت قدس پروردگار بگشايند، زيرا هر گروه و ملتى نسبت به عقائد و اعمال خود، تعصب دارد، همانطور كه قرآن در جمله بعد مي‌گويد: ما اين چنين براى هر جمعيتى عملشان را زينت داديم. (كذلك زينا لكل امة عملهم). بازگشت همه آنها به سوى خدا است و به آنها خبر مى دهد كه چه اعمالى انجام داده اند. (ثم الى ربهم مرجعهم فينبئهم بما كانوا يعملون).

در روايات اسلامى نيز منطق قرآن در باره ترك دشنام به گمراهان و منحرفان ، تعقيب شده و پيشوايان بزرگ اسلام به مسلمانان دستور داده اند، هميشه روى منطق و استدلال تكيه كنند و به حربه بى حاصل دشنام نسبت به معتقدات مخالفان، متوسل نشوند، در نهج البلاغه مى خوانيم كه على (عليه السلام ) به جمعى از يارانش كه پيروان معاويه را در ايام جنگ صفين دشنام مى دادند مى فرماید: انى اكره لكم ان تكونوا سبابين و لكنكم لو وصفتم اعمالهم و ذكرتم حالهم كان اصوب فى القول و ابلغ فى العذر.

من خوش ندارم كه شما فحاش باشيد، اگر شما به جاى دشنام ، اعمال آنها را برشمريد و حالات آنها را متذكر شويد (و روى اعمالشان تجزيه و تحليل نمائيد) به حق و راستى نزديكتر است و براى اتمام حجت بهتر

تفسیر نمونه جلد 5

*فحاشی و فزونی عذاب دوزخ

خـداوند متعال انسان های بدگو و فحش دهنده را در آخرت به عذابهای دردناکی مبتلا خواهد نمود همانگونه که پیامبر اعظم می فرمایند : أَرْبَعَةٌ یَزِیدُ عَذَابُهُمْ عَلَی عَذَابِ أَهْلِ النَّارِ إِلَی أَنْ قَالَ وَرَجُلٌ یَسْتَلِذُّ الرَّفَثَ وَالْفُحْشَ فَیَسِیلُ مِنْ فِیهِ قَیْحٌ وَدَمٌ ؛ چهار نفرند که عذاب آنها سبب زیاد شدن عذاب دوزخیان می شود … و یکی از آنها مردی است که بافحش (بدزبانی) دنبال لذت جویی است که پیوسته چرک از دهان او در جهنم روان و سبب زیاد شدن عذاب دوزخیان می شود.

مستدرک الوسائل ج۱۲ ص۸۲

*هرزه‌گویی در اسلام مذموم است

پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) می فرمایند : إِنَّ الْفُحْشَ و التَّفَحُّشَ لَیْسَا مِن الاِسْلامِ فِی شیْءٍ ؛ هرزه گویی و بد زبانی از صفات اسلام نیست (با اسلام سازگار نیست).

مجموعة ورام ج۱ ص۱۱۰٫

امید آنکه تاکیدات ولی امر مسلمین مبنی بر پرهیز از بدگویی سلیقه‌های سیاسی مخالفت یکدیگر، روایات نورانی اهل بیت‌(ع) را سرمشق زندگی، سیاسی، ؟؟؟؟ و فرهنگی خود قرار دهیم.