رامین عباسی‌زاده تهیه‌کننده و طراح اصلی سریال رحیل گفت: در فصل اول گره‌های داستانی متعددی در ضمن معرفی کاراکتر‌ها ایجاد شد، برخی از این گره‌ها در فصل اول باز می‌شود، ولی سیر اصلی داستان و سرنوشت غریب زنان درباری را در فصل دوم خواهید دید.

وی ادامه داد: فصل اول سریال از جنبه‌های مختلف مورد توجه رسانه‌ها و مخاطبان قرار گرفت و برای خودمان در گروه تولید مهم بود که بی هر گونه گرایش‌های سیاسی غالب، این سریال بعنوان یک محصول سرگرم کننده مورد توجه قرار گرفت. 

او افزود: از کیفیت بازی‌ها و ترکیب بازیگران باسابقه با بازیگران جوان و مستعد تا شیوه خاص دکوپاژ کار و رجوع به میزانسن‌های تئاتری که ریشه هنر‌های نمایشی است تا جلوه‌های آیینی و بخصوص پرداختن به تعزیه که نیاز درام بود و در عین حال ترکیب رئال و سی‌جی‌آی و هوش مصنوعی و همچنین جنبه‌های ضدخرافه کار و تصویرسازی واقعی از ارتباط دربار و جامعه در گذر از قجر به پهلوی، از جنبه‌های مورد بحث رسانه‌ها بوده و به نظرم هرچقدر نقد و نظر حول یک سریال بیشتر باشد بهتر می‌توان به خواسته‌های مخاطب رسید.

رامین عباسی‌زاده که سابقه تولید سریال‌هایی مختلف و اغلب مخاطب پسند برای رسانه ملی را دارد درباره روند داستانی فصل دوم سریال گفت: رفته رفته به سمتی میرویم که آن داستان تراژیک درباره کوچ اجباری زنان درباری حین تغییر سلسله را شاهدیم و البته که این بخش داستان منتج از نامه‌های باقیمانده از دوران شکل گیری پهلوی، نگاشته شده تا کمترین افتراقی با واقعیات را داشته باشد.

این تهیه‌کننده درباره معرفی چهره‌های تازه در این سریال کنار بزرگانی مثل ثریا قاسمی، فرخ نعمتی و کاظم هژیرآزاد، اظهار داشت: تلویزیون از دیرباز محملی برای معرفی استعداد‌های تازه بوده و از سال‌ها پیش که شهاب حسینی با سریال پلیس جوان گل کرد یا بهاره افشاری با او یک فرشته بود، مشهور شد، اغلب سعی داشتم فضا را برای کار با جوان‌تر‌ها باز کنم و در سریال رحیل ترکیب بازیگران جوانی معرفی شده اند که، چون همه شان خوب هستند نام هیچ کدام را نمی‌برم و اجازه میدهم تا در آینده و از طریق کار‌های بعدی شان، معلوم گردد چه هنرمندان بااستعدادی هستند.

این تهیه‌کننده با اشاره به دشواری‌های تولید سریال‌های روزآمد بیان داشت: به هر حال در دوران غلبه رسانه به سر می‌بریم و دیگر چیزی به نام رسانه انحصاری نداریم و هر شهروند خودش می‌تواند محتوا تولید کند و در شبکه‌های اجتماعی عرضه کند و به این ترتیب کار رسانه‌های رسمی چه تلویزیون و چه سینما و چه پلتفرم‌ها دشوارتر است. همان طور که شاهدیم در سینما فقط یکی دو فیلم کمدی میفروشند و در پلتفرم‌ها نیز وضع همین است و در این شرایط تولید سریالی که بتواند فراگیر شود، دشوار است، ولی به نظرم الان زمانی است که بیش از هر وقت باید بازگشتی داشته باشیم به اسلوب حرفه‌ای گری و انسجام تولید و تا می‌توانیم هسته‌های اصلی پروژه‌ها را با افراد حرفه‌ای پیش ببریم.