۰۸ دی ۱۴۰۳ - ۱۱:۰۰

کجای تربیت دخترانمان را اشتباه می‌رویم؟

کجای تربیت دخترانمان را اشتباه می‌رویم؟
والدین از همان ابتدا نسبت به رفتار دختران حساسیت خاصی نشان می‌دهند و محدودیت‌هایی مانند منع خندیدن با صدای بلند را اعمال می‌کنند، در حالی که همین رفتار برای پسران عادی تلقی می‌شود. این محدودیت‌های اجتماعی می‌تواند به روحیه دختران آسیب جدی وارد کند.
کد خبر: ۷۸۷۶

به گزارش خیمه مگ، دکتر نصیر عابدینی به سؤال خبرنگاران با موضوع «باید و نبایدهای دخترداری» پاسخ داد که تقدیم شما فرهیختگان می شود.

 

پرسش:

اگر بخواهید به نکات کلیدی و بایدهای تربیت دختر اشاره کنید، چه مواردی را مهم می‌دانید؟

 

پاسخ:

 

یکی از مهم ترین مسائل دخترپروری، بحث همدلی است. از بایسته های تربیت دختر، وجود همدلی و درک خیلی بالای پدر و مادر است که بتوانند محیط ایمنی را برای تربیت فرزندان خود فراهم کنند.

 

* تربیت دخترانه، تربیتی مینیاتوری و ظرافت‌کارانه

 

از جمله محیط ایمن، اجتناب از تعارضات زناشویی توسط والدین است. مادر خانواده باید ذهن دخترخانم را آماده کند که بتواند آن نیازهای ویژه دختر را به نحو احسن رسیدگی کند.

در بحث فرزندپروری دختر، دخترخانم‌ها از همان اول خیلی بیشتر از آقاپسرها نیاز به بازخورد پدرومادر دارند و به شدت هر کاری که می کنند محتاج به بازخورد مثبت از طرف پدر و مادر هستند.

هر کاری که دخترکودک یا نوجوان می‌خواهد انجام دهد، به شدت نیم نگاهی به بازخورد پدر و مادر دارد.

کلا تربیت دخترانه یک تربیت مینیاتوری و ظرافت‌کارانه است. حالا تربیت پسرها هم مینیاتوری است ولی به یک تعبیری، تربیت پسرها مقداری زمخت‌تر است و شاید بعضا تراکتوری باشد.

 

* یکی از بایدهای فرزندپروری در تربیت دختر

 

یکی دیگر از بایدهای فرزندپروری در تربیت دختر، بحث بیش کنترلی پدرومادر به ویژه مادر خانواده است؛ این که چون دختر آسیب پذیرتر است، پس منِ مادر باید به شدت کنترل‌گر باشم، این کنترل‌گری متاسفانه در بسیاری از موارد جواب معکوس می‌ دهد.

یعنی باعث این می شود که دختر، دختری نکند؛ دختر کودکی متناسب با جنسیتش را نداشته باشد و همیشه ما به همه والدین توصیه می کنیم که به ویژه در دختر (حالا در بحث پسرها هم همین قاعده حکم فرماست) ما خیلی دنبال منع کلی نباشیم و تا می‌توانیم دنبال تجویز جزئی باشیم.

مثلا منِ پدر و مادر برای اینکه از سلامت جسم و روح دخترمان محافظت کنم کنترل‌گری را زیاد می کنم که این بزرگترین اشتباه تربیتی است. ما باید ممنوعیت‌های کلی را تا می توانیم به تجویزهای جزئی تبدیل کنیم.

 

در دخترخانم‌ها حساسیتی ویژه وجود دارد؛ مادرها و پدرها از همان اول به صورت کامل به این نتیجه می‌رسند که دخترشان هیچ آسیبی نداشته باشند، مثلا تا پسرها می‌خندند برا مادر هیچ اهمیتی ندارد ولی تا زمانی که دختر خانواده می‌خندد، به او تذکر می‌دهند که زشت است و دختر نباید با صدای بلند بخندد.

این ممنوعیت‌ها می‌تواند به روحیه دختر آسیب جدی وارد کند و مانع دخترانگی دخترخانم‌ها باشد.