به گزارش خیمه مگ، در اولین روز از چهل‌وسومین جشنواره فیلم فجر چهار فیلم، «صیاد»، «بازی‌خونی»، «سونسوز» و «داد» در برج میلاد سینمای رسانه امروز ۱۲ بهمن به نمایش درآمدند.

فیلم اول جشنواره «صیاد» به کارگردانی جواد افشار روایتگر فرازهایی از زندگی شهید سپهبد صیاد شیرازی بود، ساخت این فیلم در ابتدا نویدبخش اتفاقی خوب برای سینمای کشور بود زیرا بعد از سال‌ها اثری درباره سپهبد صیاد شیرازی ساخته می‌شد اما آنچه در عمل مشاهده کردیم رضایت بخش نبوده و صرفاً با یک فیلم سفارشی مواجه شدیم.

داستان فیلم از ریاست جمهوری بنی صدر شروع شده و تا آزادسازی بستان ادامه پیدا می‌کند، شخصیت‌ها در این فیلم سینمایی چندان قوامی ندارند و بیشتر پوسته و اسم هستند چون کار درگیر بسیاری از مصلحت‌ها و ملاحضات شده است، درباره نقش صیاد نیز باید گفت تصوری که ما از درایت و شجاعت این سپهبد شهید داشتیم در فیلم به خوبی تصویر نشده است.

کارگردانی فیلم کیفیت لازم را نداشته و در برخی مواقع شلخته عمل کرده است، بازی‌ها نیز اغراق شده بوده و به هیچ وجه شکلی از واقعیت به خود نمی‌گیرد این رویکرد فیلم افسوسی بزرگ را برای سینمای ایران پیش آورده که چرا نتوانستیم از فرصت پیش آمده به شکل مطلوبی استفاده کنید فیلم در نهایت یک اثر اثر بی‌خاصیت بوده که مضمونی بزرگ را قربانی خود کرده است.

«بازی‌خونی»؛ روایتی ناقص از تاریخ معاصر

فیلم «بازی‌خونی» به کارگردانی حسین میرزامحمدی دومین فیلمی بود که در سینمای اهالی رسانه به نمایش درآمد. فیلم داستان حماسه مردم آمل در سال‌های آغازین پیروزی انقلاب اسلامی است، در آن مقطع گروهی ضد انقلاب که خود را «سربداران» می‌نامیدند می‌خواستند این شهر را به تصرف خود درآورده و به نوعی کشور را دستخوش تجزیه کند اما به همت نیروهای مردمی و سپاه پاسداران نقشه آنها خنثی شد.

این واقعه که از آن می‌توان به عنوان حماسه نام برد آنگونه که لازم است در فیلم «بازی‌خونی» به شکلی مناسب تصویر نشده است، البته این امر نیز دور از انتظار نبود زیرا وقتی کارگردانی فیلمی تاریخی را به فیلمسازی اجتماعی داده می‌شود باید توقع چنین کار ضعیفی را هم داشت، جدا از کارگردانی ضعیف این اثر سینمایی در دیگر عرصه‌ها نیز ناقص عمل کرده است، برای نمونه فیلمنامه قوام نداشته و شخصیت‌پردازی‌ها انسجام لازم را ندارد.

درباره بازی‌ها نیز باید گفت اکثر نقش‌ها ناپخته است و بازیگرانی که برای ایفای شخصیت‌ها انتخاب شده‌اند توانایی لازم را برای خلق شخصیت نداشتند هرچند بخشی از این عدم موفقیت را باید به ضعف فیلمنامه، اختصاص داد، تنها نکته‌ مثبتی که می‌توان برای این فیلم برشمرد، طراحی صحنه و لباس خوب «بازی‌خونی» است که تقریباً با فضایی که قصه آن را تعریف می‌کند همخوانی دارد اما به طور مسلم این فیلم در گیشه به موفقیتی دست پیدا نمی‌کند.

«سونسوز»؛ یک اثر از سینمای تجربی

«سونسوز» ساخته رضا جمالی فیلمی با زبان آذری است این فیلم را اثری تجربی در سینما می‌توان محسوب کرد که برای مخاطب عام تولید نشده اما آنچه که روایت می‌کند شریف است این فیلم ادعایی ندارد و با بودجه‌ای حداقلی تولید شده اما نسبت به هزینه‌هایی که برای تولید آن شده، فیلم توانسته حرف خود را به زیبایی بیان کند به ویژه لهجه آذری فیلم بر دلچسبی اثر افزوده است و بازی‌ها در فیلم واقعی بوده و بر دل تماشاگر می‌نشیند.

فیلم داستان سینماگری است که به روستای خود می‌رود تا پیرامون یک مسئله اجتماعی در آن منطقه فیلمی بسازد. در نهایت کاری که او انجام می‌دهد سبب می‌شود سبک زندگی آن منطقه دستخوش تغییر شود این کار همچنین تلاش دارد به برخی از معضلات که در زندگی روستایی وجود دارد توجه کرده و آگاهی‌های لازم را به مخاطب دهد، در «سونسوز» سبک زندگی کاملاً بومی بوده و بر پایه واقعیت‌های آن روستا شکل گرفته است، در نهایت این کار را در قالب یک اثر تجربی می‌توان فیلمی موفق دانست.

«داد»؛ بازگشتی موفق برای ابوالفضل جلیلی

چهارمین فیلم روز نخست جشنواره به فیلم «داد» ساخته ابوالفضل جلیلی اختصاص داشت، این فیلم به دوری چند ساله این فیلمساز از جشنواره فیلم فجر پایان داد، فیلم «داد» همانند دیگر آثار ابوالفضل جلیلی اثری مستند داستانی است که نسبت به دیگر کارهای این فیلمساز بیشتر ویژگی داستانی دارد اما باز هم همان فضای مستند، قالب بر اثر است.

فیلم ابوالفضل جلیلی اثری برای مخاطب عام نیست و در گیشه حضوری موفق نخواهد داشت اما مطمئناً در جشنواره‌های خارجی که بیشتر تمایل دارند نقاط ضعف کشورمان را مشاهده کنند موفق خواهد بود، داستان فیلم درباره نوجوانی بزهکار است که برای یافتن کار چند روزی از کانون اصلاح و تربیت مرخصی می‌گیرد اما در نهایت فضای تاریکی که در جامعه می‌بیند باعث می‌شود او ناامیدانه به مکان اول خود بازگردد.

فیلم «داد» ریتمی بسیار کند داشته و در آن امید کمرنگ‌ترین نقش را در قصه دارد، این دست تولیدات تنها با نشان دادن مشکلات ناامیدی را در جامعه زنده می‌کنند بدون اینکه بخواهند معضلات را در سایه امید قابل درمان نشان دهند!