به گزارش خیمه مگ،امام زین العابدین علیه السلام در صحیفه سجادیه از خداوند متعال اینگونه طلب می کند:

«وَ اکْفِنِی مَا یَشْغَلُنِی الاِهْتَمامُ بِهِ.» ۱

کفایت کن مرا در اموری که‌ اهتمام به‌ آنها من را (به دنیا) مشغول می سازد. ‌

شرح:

بارها اتفاق افتاده است که انسان قصد کار خیر و نیکی می کند، اما عواملی مانعِ آن کار نیک می گردند و یا اینکه آن را به تأخیر می اندازند. گاهی انسان به ناچار آنچنان درگیر برخی از مسائل دنیوی و بعضاً بی ارزش می گردد که از بسیاری از اهداف و امور معنوی و با ارزش باز می ماند.

امام سجاد علیه السلام به ما می آموزند که از خداوند متعال طلب کنیم تا امورمان را کفایت کند و در مسیر بندگی او و رسیدن به اهداف الهی هیچ چیزی باعث کندیِ حرکت و یا توقف ما نگردد.

خداوند در قرآن می فرماید:

«أَلَیْسَ اللَّهُ بِکَافٍ عَبْدَهُ.» ۲

آیا خداوند برای بنده‌اش کافی نیست؟!

در واقع از طریق کلام زیبای امام سجاد علیه السلام می توانیم به این پرسش خداوند در قرآن لبیک بگوییم.

آری. خداوندا! به راستی که تو مرا کفایت می کنی.

خدایا! تو در سرپرستی و عهده دار شدن امور من، مرا کفایت می کنی.

«وَکَفَیٰ بِاللَّهِ وَلِیًّا.» ۳

خدایا! به هنگام گرفتاریها، یاری و نصرت تو مرا کفایت می کند.

«وَکَفَیٰ بِاللَّهِ نَصِیرًا.» ۴

خدایا! به هنگام وسوسه های نفس و شیطان، هدایت تو مرا کافیست.

«وَکَفَیٰ بِرَبِّکَ هَادِیًا.» ۵

و خدایا! تنها به تو توکل و تکیه می کنم؛ چرا که تو مرا در دفاع و حفاظت کفایت می کنی.

«وَکَفَیٰ بِاللَّهِ وَکِیلًا.» ۶

در جهانی که همه مُدعی اند

در جهانی که پُر از حَرّافیست

منم و بی کسی و تنهایی

و خدایی که به شدت کافیست