به گزارش خیمه مگ،شیخ اعظم انصاری پس از درگذشت مادرش با گریه‌ای جانسوز، از فقدان نعمتی بزرگ سخن گفت که همه توفیقاتش را مدیون او می‌دانست.

نعمت بزرگ

شیخ اعظم انصاری، فقیه بزرگ مادرش را تا نزدیک حمام به دوش می گرفت و او را به زن حمامی می سپرد و می ایستاد تا بعد از پایان کار او را به خانه برگرداند.

هر شب به دست بوسی مادر می آمد و صبح با اجازه او از خانه بیرون می رفت.

آنگاه که مادر شیخ انصاری از دنیا رفت، او در فراغ مادرش به شدت می گریست و در کنار پیکر بی جان مادرش زانوی غم زده و اشک ماتم می ریخت.

یکی از شاگردانِ نزدیکش او را تسلیت گفته و به عنوان دل جویی اظهار داشت؛ جناب استاد! برای شما با این مقام علمی، شایسته نیست که برای درگذشت پیرزنی که عمرش را به پایان رسانده این طور اشک بریزید و بی تابی کنید.

شیخ انصاری گفت: شما چه می دانید جایگاه مادر چیست؟!

تربیت صحیح و زحمات فراوان این مادر مرا به این مقام رسانید و پرورش اولیه او، زمینه ترقی و پیشرفت را در من ایجاد کرد.

در حقیقت این همه توفیقات من مرهون زحمات و تلاش های مشفقانه و مخلصانه این مادر است.