اگر نفسانیت خودتان را کنار بگذارید، اعمال و سکنات شما رنگ خدایی میپذیرد، در این صورت جزء «مَا عِندَ اللَّهِ» به شمار می آیید.
در قرآن تک تک الفاظ نزد خداوند متعال محافظت میشود تا روز واپسین حساب تکتک این تعابیر و الفاظ ما به دست بیاید. اینجاست که فرهنگ حساسیت به ذرهذره رفتارهای وجودی برای یک مومن ایجاد میشود.
چرا در امم گذشته نخبگان و خواصی که جزء صاحبان نفوذ و تاثیر در جامعه هستند، هیچ گاه در صدد نهی از فساد و افساد در زمین الهی نبودهاند؟
امر و نهی اجتماعی بسط معارف نورانی اسلام، هنجارهای اسلامی و عمل ضابطهمند اجتماعی برای اقامه نماز، ایتاء زکات و اطاعت مطلق از خدا و رسولش را در پی خواهد داشت.
هیچ وقت نباید مایوس از باب رحمت الهی، رسول اکرم صل الله علیه و اله و حضرات معصومین علیهم السلام باشیم. این باب توبه و باب پذیرش توبه همیشه گشوده است و خداوند توبه را از توبهکاران قبول می کند.
در عصر غیبت امام زمان علیه السلام، «أُولِی الْأَمْرِ» این وظیفه را عهده دار هستند که در تنازعات و مسائل اجتماعی ورود کنند و جامعه اسلامی هم مکلف به اطاعت است.
جامعهی مؤمنین در پرتو ولایت رسول و ولایت اولیای امر معنا پیدا میکنند. در این جامعه ولایت حاکم بر مردم، ولایت مردم بر حاکم و ولایت هایی که بین خود مردم و مؤمنین برقرار است، ظهور پیدا میکند.
در خواست الهی از امت مسلمان این است که از این جمع متفرد یک امت واحده ای بشوید که با اعتصام به حبل الله بتوانید پیشرانی حرکت بشریت را عهدهدار شوید.
آیه شریفه ۱۸۶ از سوره بقره از امیدبخشترین آیات نورانی قرآن است که قرب حضرت حق را با عباد تأکید می کند.
تأمل در معارف قرآن، عمل به معارف قرآن، عبرت گرفتن از قصص قرآن، پذیرش اوامر قرآن و در یک کلمه تلاوت قرآن باید همراه با قرائت متفکرانه و متدبرانه باشد.