آقاضیاء عراقی چنان به شاگردش میرزا هاشم آملی ارادت داشت که یک شب با وجود تأخیر میرزا و اعتراض حاضران، قاطعانه فرمود: «تا میرزا هاشم نیاید شروع نمیکنم» و بر منبر نشسته منتظر ماند؛ رابطهای که به گفته خود میرزا هاشم فراتر از استاد و شاگردی بود و گاه به بیدار کردن او در نیمهشب برای ثبت اندیشههای نو میانجامید.